domingo, 24 de febrero de 2013

Como ser una oveja

Esa supuesta "marea ciudadana" que ayer tenía que invadir las calles de España en protesta de TODO lo que nos está pasando, aquí, -en Barcelona-, se debió de equivocar de recorrido o bien  cayó directamente al mar, allá por la Barceloneta...y se ahogó en su mismidad.
¡Qué desastre!: eramos tres gatos, mal "contaos", sosos, aburridos, silenciosos, MAYORES, sin consignas, sin pitos (yo sí), sin tambores, sin ruido, sin helicópteros, sin cámaras, sin canciones, lemas, pancartas, sin indignación, sin indignaCIÓN, SIN INDIGNACIÓN, SIN ¡¡¡¡¡IN-DIG-NA-CIÓN!!!!!!
...éramos un par de olitas de corderos caminando hacia la nada...si incluso, estuvimos comentando todos los edificios del Paseo de Gracia, que como se quedó una tarde preciosa pero muy fría, se veían preciosos recortados contra el cielo azul ...¿eso es una marea indignada?
Eso no es nada, eso es una mierda y así nos va.
Si al menos éso se hiciera cada sábado, al cabo de 20 sábados, empezaríamos a ver el horizonte, el mar allá detrás de la Plaza Cataluña, la primavera, un movimiento, algo...
Claro yo comprendo que esso es muy cansado, requiere una constancia a prueba de bomba y mientras la crisis no afecta directamente, les pasa a otros, bueno,¡ pobres!, si, ¿dónde hay que firmar?, pero no me pidas más esfuerzo...
Aquí tenemos dos problemas:
Se ha instalado peligrosamente la sensación, entre gran parte de la ciudadanía que ésto no va con ellos, que es tema madrileño, español, europeo, mundial, pero no de aquí, no catalán, que a nosotros todo lo que nos pasa es que el resto del país no nos quiere y que esto nos lo va a solucionar la independencia, y... ¡para qué vamos a protestar por algo que no nos atañe?.
 Y por otra parte y mucho más peligroso la tendencia a considerar que es inevitable que haya corrupción, malversación y todas las anomalías que nos aquejan, y en este aspecto los primeros interesados en poner en marcha el ventilador que ensucia a todo el mundo, son los responsables en mayor o menor grado, de ésos desmanes.
Hay que reconocer que les ha salido estupendamente: todos somos corruptos, todos tenemos un precio, en política no hay nadie honrado, somos el sur, aquí fiesta, alegría y sol, pero poca seriedad, etc...
Hay que decir que cuando se ve la manera de hacer de gobierno, grandes empresarios, cúpulas de partidos políticos, patronales y demás,  es muy tentador pensar que tienen razón.
Y eso es precisamente lo que quieren que pensemos, lo que buscan, diluir en la sociedad un comportamiento absolutamente mafioso criminal e impresentable: ¡ pero si soy normal, TODOS somos así!
Oiga, yo no tengo ni medio euro en Suiza, ni siquiera lo tengo aquí, ni hago fiestas en las que ni me entero quién las paga, ni me compro apartamentos de más de un millón de euros, ni monto una fundación para niños deficientes y me quedo la pasta, ni regalo el banco del portal de mi casa, pagado por todos los vecinos, a un amiguete, para que lo ponga en su jardín ...y tú , tu hermana, tus amigos, tus padres, tus vecinos, la carnicera, tú médico, la enfermera de tu ambulatorio, el profesor del colegio de tu hija, tampoco.
¿Por qué lo permitimos?
¿No vamos a hacer nada?

Ya.
No vamos a hacer nada.
Pues yo si que voy a hacer.
Hace unos años luché por salvar un jardín amenazado.
 Primero conseguí que me apoyaran y se unieran gente, vecinos, no muchos, pero los suficientes. De ahí mi amistad con San Galderich ( un santo).
Fue un proceso que duró 10 años, en diversas fases: cuando conseguíamos algo, un mínimo, la gente se retiraba y nos dejaba solos, iban tirando la toalla dispuestos a aceptar lo que nos dieran: un árbol, dos arbustos, un poco de hierba.
Nosotros,Galderich y yo y unos pocos más, no tiramos la toalla jamás, queríamos todo y fuimos la gota malaya para el ayuntamiento, en el corazón del barrio de Sant Gervasi.
Y lo conseguimos.
En el proceso perdí la verguenza, el sentido del ridículo y bastantes cosas más que no vienen al caso, fue pesado, frustrante, agotador y muchas veces desesperante, pero gané en orgullo y autoestima, gané en amigos y sobre todo gané un jardín, ¿qué más puedo pedir?.
Árboles, ¿hay algo más bonito que ver pasar las estaciones en ellos?
Ayer convoqué a toda mi agenda del movil a través del washap (gran invento) a que se manifestaran conmigo.
Vinieron 3 y después unos pocos más, 6 0 7.
Los que vinieron me emocionaron.
No pienso tirar la toalla, no pienso desanimarme, considerando que es lo único que les asusta, -que la gente tome la calle- deberíamos  salir cada día y yo insistiré y tengo la esperanza de que al final haya una verdadera marea, antes de que nos arrolle un tsunami de podredumbre...




16 comentarios:

  1. Quieren hacer creer que manifestarse no sirve de nada y esta es nuestra fuerza, por esto la ridiculizan. Si no somos conscientes de que nos necesitamos unos a los otros los gobiernos -del color que sea, de aquí de allí y del más allá- harán lo que quieran. Aunque seamos pocos vale la pena manifestarse porque llega un momento, no sabes por qué, vas viendo cómo la marea crece. Estamos en marea baja porque estamos bajo mínimo. Este mínimo es el que por lógica nos debería hacer actuar pero de momento es lo que nos paraliza.
    En esta ocasión tres personas faltaron (yo y mis hijas que Marta no estaba) porque tenía una migraña de caballo pero la próxima vez ahí estaré, con la sensación que la lucha de hoy es el porvenir propio y el de mis hijas y así han de entenderlo también ellas. Luchar da sus frutos, y lo sabemos. No he plantado ningún árbol pero si que he ayudado a unos cuantos a que ester erguidos por dignidad y orgullol

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¡Tú eres mi hombre!. díselo a Marta...
      Sinceramente pensaba que estabas allá, no te convoqué porque, que yo sepa, no tienes washap, y no dudo que en espíritu si fuistes.

      Eliminar
  2. Creo que impera un sentimiento trágico de la vida, de que estamos en manos de un destino que no podemos modificar. Son muchos años sin espíritu democrático, por un lado; y por el otro, los más jóvenes creen que los derechos no hay que ganarlos, que nos los dan solo por existir. Vivimos en una sociedad que no existe.

    ResponderEliminar
  3. Enric, estás ante una optimista incorregible: me niego a creer que las cosas no se pueden mejorar, cambiar, incluso arreglar.
    Lo de los jóvenes no sólo es culpa de ellos, nosotros somos en gran parte responsables, no les hemos hecho responsables de sus vidas y valga la redundancia...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Estoy de acuerdo que culpables lo somos todos y que es posible encarrilar la situació. Pero estoy demasiado acostumbradao en clase a ver cómo los jóvenes no asumen responsabilidades: que las cosas sean de una determinada manera no quita que individualmente tengamos espíritu crítico y actuemos en consecuencia.

      Eliminar
    2. Ya, pero tampoco son todos así, ahora hay que dejarles que se responsabilicen ellos, yo creo que la mayoría conseguirán darle la vuelta a la situación.
      ¿No estaban tan preparados...? pues que lo demuestren

      Eliminar
  4. Yo al final fui sola, ni las pocas amigas que acostumbran a manifestarse vinieron, parece que aún no estamos suficientemente mal como para salir en masa a la calle, o hay la sensación de que tampoco sirve de nada. No sé cómo se puede canalizar mejor el malestar, porque lo hay, por ejemplo, los que trabajamos en la administración pública (gracias por tener trabajo, eso sí), nos penalizan si nos ponemos enfermos reduciéndonos el sueldo a partir del segundo día de baja, lo encuentro demencial. No sé, hay que ir encontrando la manera de que suba la marea.
    Felicidades por la recuperación del jardín, una pequeña gran victoria...!
    Ps. Tengo que decir que no estuve todo el rato en la manifestación, no estaba muy animada :(

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Te entiendo, es tan fácil desanimarse, yo también lo hago y por un ratito pasaría de todo, pero luego mi naturaleza, ¿vasca?, ¿optimista?, ¿ilusa?, seguramente algo insustancial e inconsistente, me dice, ¡vá, venga, a lo mejor...!
      Yo, una vez llegada a la Plaza Cataluña y ante el abandono de mis acompañantes, me volví dando un paseo a casa.

      Eliminar
  5. Aquí vengo yo con mi botella para ponerme a sus órdenes Comandante Pombolita, y si va a mi blog, tengo un podcast para Ud. en la que le dan cera a la Cospe (que sé que le gusta). Lo que vale son los primeros 20 minutos de Todo por la radio, lo demás, puede obviarlo si lo tiene a bien.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Querido Alphonse, dichosos los ojos..., creo que voy a cambiar mi alias por Comandante Pombolita, me gusta, no por lo bélico, sino por lo luchador.
      A la Cospe, qué efectivamente, me saca de quicio, ya le había oido la increible explicación sobre el finiquito de Bárcenas, es lo mejor en humor que he oido hace tiempo, gracias por hacerme reir un ratito ¿qué nos queda?
      Vuelva por aquí cuando quiera, aunque sé que es usted un espíritu libre.

      Eliminar
  6. HOla,
    per al·lusions:
    Sí, dissabte tenia un compromís familiar. Em va saber greu no haver anat a allò que s'esperava que fos una riuada humana que sortia de 3 o 4 punts per arribar a plaça Catalunya... Si tots dimitim, oi?

    En Galde, continua sense mòbil, ni wattsapp, ni..., no per antipatia cap a les tecnologies sinó a la sensació de control que aquestes tecnologies comporten. Així ens va a la família quan necessitem contactar amb ell, improvisadament.

    Gràcies per considerar-lo un sant, pero ja et dic jo que no pujarà als altars! És moooolt maco (com deia la seva àvia), però un sant, no.

    I l'èxit de la "guerra del jardí "te'l devem enterament a tu, en som conscients. Va tenir batalles memorables, que van culminar el dia de la inauguració del jardí, amb els polítics muts però presents -ja érem en ple període electoral i no podien inaugurar res- i els veïns a la tarima, suportant les pressions que alguns polítics van voler fer sobre qui havia de fer el discurset inaugural. N'hi ha que vistos de prop són encara més impresentables que valorats col·lectivament.

    En fi, si les nostres filles han tingut un jardí públic i uns gronxadors durant la seva infància, ha estat gràcies a la teva tussonoderia, al teu: no podem deixar-ho estar per cansament! O sigui que moltes gràcies! Seguirem el teu exemple i persistirem a batallar per tot allò que creguem que val la pena. Qui diu un jardí, diu una educació de qualitat, unes condicions de treball dignes... un futur, en definitiva.
    I és que el món encara s'aguanta perquè hi queden persones com ara tu.
    Una abraçada.
    Marta


    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ay Marta, no soy llorona, pero me has emocionado.
      Ya sé que quizás la santa eres tú por "aguantar" a Galderich, pero sin su apoyo entusiasta y tu paciencia con nuestros horarios, todas las ideas absurdas que se me ocurrieron en aquel momento, no las hubiera podido llevar a cabo, creo que formamos un buen equipo.
      ¿Y si nos presentamos a las elecciones?
      "Vecinos al poder", "Ciudadanos sin límite", ...no sé..., lo de los nombres me encanta, voy a inventarme alguno.

      Eliminar
    2. Que no, que no. Que ya te digo yo que en casa no hay santos (bueno, alguno de yeso o de madera sí), pero personas empáticas y combativas, 4.
      Lo de presentarse a unas elecciones, Galde ya lo ha hecho con els "Escons en blanc/Escaños en blanco", en varias convocatorias. No está mal, luchan porque el voto en blanco tenga representación parlamentaria real. De modo que las sillas vacías muestren cuál es en realidad la representación de los políticos. Creo que ahora que ha aflorado la porquería que hay en las cloacas del sistema -al menos una parte- puede percibirse la necesidad real de la regeneración del sistema político. Esta iniciativa es una apuesta por ello. Ahora, lo de montar un partido convencional, aunque esté lleno de personas luchadoras y íntegras, no sé, creo que no iría muy lejos. Los resortes del poder son capaces de anular y pervertir casi cualquier iniciativa en este sentido. Ya ves los de las CUP... parece que ya les han encontrado un sapo debajo de la alfombra y llevan dos días en esto.

      Eliminar
    3. Pues si, tienes razón, yo les he votado alguna vez , a los de escons en blanc, pero no sé, no acaba de convencerme el tema.
      Creo que el tema partidos está acabado, mira Italia..., mirala bien porque los próximos somos nosotros. Ese Grillo es un petardo pero ha conseguido aglutinar a los que quieren cambios y en cambio aquí, de momento, no hay nadie aglutinado con nadie...
      Creo que es muy interesante lo que está pasando por mucho que todo la "gente de orden" se lleven las manos a la cabeza y auguren "caos, desorden y desconcierto", lo único cierto es que están intentando salvar el culo, -su propio culo, porque el nuestro les importa un pimiento-, de la quema.
      Esto es una revolución creo que imparable, y mira también Portugal, que se está moviendo...

      Eliminar
  7. Respuestas
    1. Te aviso cuando monte algo, querida. Cualquier cosa va a ser mejor, seguro...

      Eliminar